یادداشت طنز/دی زاغوودوران عاشقی
نویسنده: زاغو برازجونی
عجو حکایتی داریما عجو!! هِنی عشق قمرو میش کرم کل فتلا وُ سرُم نومده صرا ، دِی ، بوا میگن بیو تا بریم خاسگاری قمرو دختر مُندو ، انگاری میخام جومه و پاتلون بوسونم ، آخو مِی ویمو؟ خو یکمی بُر وَم بدین نه ، مُهل بدین تا پُی خُم تِکُ و تنا فکر روزل عاشقیم بووُم ، بینم کـُجی کارم خراو بیده ، مو آدم قُرص و قُیُمی بیدمه ، بینم چه واوی که وُ ئی روز افتادم ، بتا یکمی دیه او روزل خاش خاشووه سی آخرین بار مورور کنم ، روزلی که دِم فِدَ قمرواینا ردیمیدم و پُی سَمفونی مُرخ و خورسلشون حال میومدم ، پُی مَنگه ی گولی ری دیوارشون شادیمیدم و صِدِی بَقه ی کهریلشون و زارّه ی خر و گُیلشون وَم انرژی میدا چه دوران خاشی بی ، در زنگ زده ی فدشون و دیوارل سنگ و گچیشه که میدیدم توو نظرم میومَ که قمرو خانم توو کاخ شاهنشـُیی نِشسِه ، اصَن در زنگ زده نمیدیدم ، در طلاکاری واویده اثر بخترین استادل قلم زنی جهان میومَ توو نظرم ، یه گِز خشکی توو فِدَشون بی ، مو مثِ باغ انار و پرتقال میدیدمش ، آخِی والا چقه دوران خاشی بی ، ئِی خدا نوردارت قمرو چیش سفیدِ سیرق که نه عشق سرت ویمو نه عاشقی فقد افتادی ری پیل و پلـِی ئی صفرو کچل آخ آخ آخ ، وژدانن اوسُنل اُمُخته واویدیدم که توو ظهر گرما به عشق دیدن قمرو توو دل مرداد سوار چرخ ویمیدم و توو ره چپ و ریپی خونشون میرفتم دم خونشون و چرخـُمه کِرِ دیوار پارک میکردم و از سُه ساعت ناتر تکه میدادُم وُ دیوار و مینشسُم تا وُ در بیا صَرا و پُی کفشش چلق چلق کنه و نهام رداوو و پاش سلام علیکی کنم و بیوینمش و تپش قلبم واوو هزارتا و اسکرتش کنم تا دُز نیِرِش ، وِژدانن او سُه ساعت یَک نسیم خنکی میخارد قدم که نگو ، بلبل و قناری ری گل پیچی که افتاده بی ری دیوارشون چهچه میزدن که مین لارم راسِیمی ولی ایسو که یوختی ظهر اتفاقی او هِلل رِدیمُم ، تش باد میزنه توو صورتم که پُی نون سُخته هیچ فرقی نمیکنم ، ایقدی غر توو کیچه شون راسِیمو که هیچ جا دیار نی ، نِمی گل پیچکو چه وشاوی ، سیچه ایسو پیش خشکاویده مُخ میوینم فقد !؟ عامو والا بیلین تا توو حال خُم بووُم ، بتا فکر کنم بینم سیچه همه چی یدفه ری سرم واگلمبس ، بتا مثِ مردم آهنگل شکست عشقی واجورُم و گوش کنم و جومه ی سیا کنم برم بینم چه مزه یی میده ، بیلین تا چار تا دیوان شعر بگم ، ری کـُه گیسکون ، آثار باستانی هک کنم و خومه خالی کنم و حسرت بخارم که قمرو سی محض دیدن صفرو کچلِ پیلدار ، هر روز آرایش میکرده و میرفته بازارله گـَز میکرده ولی مو سی محض قمرو ، سُه مرتوه پُی بچیل بد چیش جراویدم ، بیلین تا وختی سرُم هوش اومد اوسو بیین پیشهادم بدین ، عجوا! هیلتا وُ عشق قمرو فارغاویدیدم ، ایسو چه دارین توو گیرپا نهادینمه که زن بوسونم ، وژدانن هیچیمون نه مثِ مردمه ، خدابیامرزه زن هُمسادمونه که همیشه میگف: وُشتر گفتن سیچه شاشت پسه ، گف چنم مثِ کِسه ، ایسو مال مُنه ، عشق و عاشقیمَم نه مثِ مردمه ، هِنی عشق قمرو ولم نکرده بوام میگو بتا بریم خاسگاری یه قمر دیه ، وژدانن ، هیچ قمری قمرو میش کرم نویمو ، ولی سی محض بی معرفتیش و قرتی بازیش بُید زنی بوسونم و تِکُ تشکیلاتی دُرُس راس کنم که حسرت پُی مو بیدنه بُخاره ، بُخالِش دیرازگوشم منم مثِ ئی بچیلم که برم خومه شی گل کنم سی محضش ، بقول بوام :" نه خالووو نه " مو عمرا همچی غلطی نمیکنم ، حیف مو نبو سی محض تو یه تالِ مینم کماوو ، ولی نامردی هم نمیکنم و سیت دعا میکنم که خوشبختاوی ، ها خالووو ها.
هُمو بختر که زن حاج صفر آوی بی وفا قمرو ئِی بی صفت ، دس مریزا ، دس مریزا
ادامه داره...
شعر از کتاب دشتستونی ، شاعر:استاد کمالی
