طنز دی زاغو برازجونی / شو خاسگاری نویسنده: زاغو برازجونی
یَنی ئی دِیی بوای مُنا بُید برن نومشونه توو رکوردل گینس ثفت کنن ، هِمی توو بلگ اولیش زیر بنام خدا بُید نومشونه بینویسن ، از بس که رکه چه ین ، زورکی میخاسن قمرو دختر مُندو هُمساده کاوادیمونه نشونم بدن ، که بلکم عشق قمرو دختر کرو از سرم فر کنه بره و دوارته اشتهام وازاوو ، منم خو بچه ی گوش حرف کن و ساده ایم. یه روزی که دییم حلوای انگشت پیچ چروی ساخت ، گف یه بشقاویشم سی خونه ی مُندو اینا بییِرُم ، منم بشقاوِ وُ دِییم اِسِدُم و رفتم دِمِ خونه ی مندو اینا و در زدم و چیشتون روز بد نوینه از شامس نچی ما قمرو دختر دومی زینو و مندو درِ واز کرد و سلام کرد ، منم همی که سِیلش کردم و خاسم جواو سلامشه بدم ، چیشم اُفتا توو چیشش و اولش چیشم بـِر واوی ولی بَدِش چنان برق چیشل قمرو خُشکم کرد که نگو ، لامَصَّو برق سه فاز بی ، منم دمپُییم عایق نبی ، خشکِ خشکم کرد ، فقد شامس اوردم که جلدی بشقاوه وَم اسد و خدافظی کرد و رَف وگرنه پیلیش پیلیش ویمیدم ، فقد دوزاریم افتا که یه وجب روغن ری حلواکو مال چه بی ، دییم فِعل کار دِسش بی ، میفهمی که ما مردل بی مِیِ مَسّیم ، وختی واگشتم خونه ، دییم پرسم کرد : کی در فدَشونه واز کرد ، گفتم : قمرو ، گف: خو چه طر بی؟؟؟ منم هیچی نگفتم و فقد رنگ عوض کردم ، دییم گف: چته مِثِ تماته واویدی؟! مُو باز هیچ نگفتم و مدتی گذشت و دییم دو پاشه توو یه لنگ اُرسینی کرد که مانه زن بده ، مِی ویمو قوُول نکنی؟ منم دیدم توو بُم بست علی چپ هِسُم و تصمیم گرفتم بچه ی خووی واووم و گوش گپ دیی بوام بیگیرم و برم خاسگاری قمرو دختر مندو ، چیشتون روز بد نوینه همی که مو بله ی دادم ، دییم پُی بوام یه شُور و مشورتی کرد و رف سی فردِ شو وخت خاسگاری گرفت و ایسو مو هنی توو فکر فرکانس برق سه فازکو بیدم که وخت خِوَر دیدم تا کوتِ گتی برِ ما کردنه و دَسِه گل و شیرنی هم توو دِسمونه و هاسی میریم خونه مندو اینا ، مو که کلا اتصال کوتا بیدم هیچ نمیدیدم فقد قمرِ مُندو جلو چیشم برق و بیلیک میکرد ، مو خو نفمیدم کِی رفتیم توو هال و پذیرایی خونه مندو اینا و بوا کِی سرِ گپِ واز کرد ، فقد فمیدم که گفتن : زاغو و قمرو برن گپلشونه پُی هم بزنن ، پُی ایکه جون توو پام نِبی ولی یاعلی گفتم و سرمه انداختم زیر و مثِ کهره ی بی دِیینی پسِ سر قمرو رو افتادم و رفتیم توو اتاقی که دقیقا ریوری بوام و عامو مُندنی بی ، توو اتاقکو یه میز دو نفره ای نهاده بی که اول بانو قمرو تارف کرد و دی بَدِش پُی هم نِشسیم و یه رب ساعتی شی چیشی سِیل هم میکردیم و یه چار پنج دِیقه ای گپ زدیم و واگشتیم توو هال و پذیرایی و بوا پرسم کرد ، خو چه واوی؟ منم هیچ نگفتم و سرمه انداختم و دومن و دییم شورو کرد و کِل زدن و نهایتا قرار واوی که ما یه چَن روزی فکر کنیم و ئِی لازم بی یه جلسه ی دیه هم فقد مُو برُم پُی بانو قمرو خانم مذاکره کنم ، و یه چیینی خاردیم و راساویدیم رفتیم خونه ، وختی واگشتیم خونه بوا پُرسم کرد: " چه سواللی پرسش کردی؟ او چه گف؟ تو چه گفتی؟ " گفتم: بوا پرسش کردم کتاوی گپ زدن ورت بختره یا محلی گپ زدن؟ گف: فرقی نمیکنه ، دوارته پرسش کردم :روزل تَطیل بریم شازاوریم یا مناوه؟ که گف فرقی نمیکنه ، گفتم: پوکورا ورت خاشتره یا سمبوسه؟ گف: مو فس فود کم میخارم ولی پوکورا خاشتره ، او هم پرسم کرد: رنگ مورد علاقت چنه و چه مُیی دنیا اومدیه و همی ، بوام گف: همی؟ گفتم : ها ، بوام گف: ایسو سوال ری سرتون سُخته بی که اینایِ پُرس هم کردین؟ گفتم: بوا زهلم رَف ناراحتاوو و جواو بله وَم نده نه ، بوام گف: نع ، تو کلا فیوز پرُندیه ، گفتم: خو مِی دی چه بُیَد میپرسیدم؟ دییم گف: چی ای بپرس که پس صوا کاسه چکنم چکنم دس نگیری. ها دیی ها گفتم: مانی قمر اولی گیرم نومَ زهلم رف ئی قمرو هم وُ دِسُم بره. ئی مجموعه ادامه داره...
